Poznavao sam najbolje sinove svoje generacije uništene ludilom,
izgladnjele histerične gole, kako se vuku… u zoru u potrazi za gnjevnim fiksom… koji su u bijedi i ritama i upalih očiju i naduvani po cijelu noć sjedili pušeći u natprirodnoj tmini stanova… koji su sjajno hladnokrvnih očiju prolazili kroz univerzitete… koji su zgureni u donjem rublju po neobrijanim sobama spaljivali svoj novac u korpama za otpatke i slušali Užas kroz zid… koji su cijelu noć tonuli… isplovili i presjedili čitavo popodne ustajalog piva… ostavljajući za sobom trag nejasnih razglednica… preživljavajući istočna preznojavanja…koji su tumarali u krug po železničkom depou u ponoć
pitajući se kuda da pođu, i otišli su, ne ostavljajući slomljena srca za sobom,
koji su palili cigarete u furgonima furgonima furgonima što tandrču kroz snijeg ka usamljenim farmama… i usamljeni tragajući za džezom ili seksom ili supom…
da bi razgovarali o Americi i vječnosti, što je beznadežno, i onda brodom krenuli za Afriku, koji su nestali u vulkanima Meksika ne ostavljajući za sobom ništa
osim sjenke farmerki i lavu i pepeo poezije rasute u ognjištu… koji su se ponovo pojavili… protestujući protiv narkotične duvanske magle kapitalizma,
koji su djelili ultrakomunističke pamflete… i glave će im biti krunisane lovorikama u zaboravu… koji su sjedili u kutijama dišući u tami ispod mosta…
koji su kašljali na šestom spratu u Harlemu krunisani plamenom pod tuberkuloznim nebom okruženi narančastim kovčezima teologije, koji su cijele noći žvrljali tresući se
i vrteći nad uzvišenim spjevovima koji su u žutom jutru izgledali kao strofe bezumlja,
koji su kuhali struljene životinje pluća srce noge rep boršć i tortilje snujući o čistom carstvu povrća, koji su se podvlačili pod kamione za prijevoz mesa u potrazi za jajetom,
koji su bacali svoje satove s krova da bi glasali za Vječnost izvan Vremena… gdje su mislili da stare i gdje su plakali… koji su zahtjevali suđenja razuma optužujući radio za hipnotizam, a ostali su sa svojim ludilom i rukama i neopredjeljenom porotom…
koji su protestujući bez duha prevrnuli samo jedan simbolični sto za ping-pong, zaustavivši se načas u katatoniji, vraćajući se godinama kasnije odista ćelavi,
jedino s perikom od krvi, i suzama i prstima, u jasnu luđačku propast kvartova ludih gradova… koji su sanjali i stvarali otjelotvorene praznine u Vremenu i Prostoru…između dvije vizualne predstave i sjedinili osnovne glagole i spojili imenicu i povlaku svijesti
uzdrmani osjećanjem Pater Omnipotens Aeterna Deus-a da bi nanovo stvorili sintaksu i mjeru sirote ljudske proze i sada stoje pred vama nijemo i pametno i drhteći od stida,
odbačeni, ali ipak ispovjedajući dušu… Koja im je to sfinga od cementa i aluminijuma rascopala lobanje i pojela mozgove i maštu? Moloh! Samoća! Prljavština! Rugoba! Kante za đubre i nedostižni dolari! Deca koja vrište pod stepeništima! Mladići koji jecaju u vojskama! Starci koji plaču po parkovima! Moloh! Moloh! Košmar Moloha! Moloh bez ljubavi! Mentalni Moloh! Moloh surovi sudija ljudi! Moloh neshvatljiva tamnica!
Moloh kosturni bezdušni zatvor i Kongres jada! Moloh čija su zdanja presuda!
Moloh žrvanj rata! Moloh preneražene vlade! Moloh čiji je um čista mašinerija!
Moloh čija je krv novac koji teče! Moloh čiji su prsti deset armija!
Moloh čija su prsa Ijudožderski dinamo! Moloh čije je uho zadimljena grobnica!
Moloh čije su oči hiljadu slijepih prozora! Moloh čiji oblakoderi stoje u dugim ulicama poput bezbrojnih Jehova! Moloh čije fabrike sanjaju i krešte u magli!
Moloh čiji dimnjaci i antene krunišu gradove! Moloh čija je ljubav beskrajna nafta i kamen! Moloh čija je duša elektricitet i banke! Moloh čije je siromaštvo sablast genija!

Svet je svijet! Duša je sveta! Koža je sveta!
Nos je svet! Jezik i kurac i ruka i čmar sveti!
Sve je sveto! svi su sveti! svugdje je sveto!
svaki dan je u vječnosti! svaki čovjek je anđeo!
Skitnica je sveta koliko i serafim!
ludak je svet kao što si ti moja dušo sveta!

                                        Allen Ginsberg, Howl